God and the Crow อีกากับพระเจ้า : Book II

เก่งกาจสามารถ ยิ่งใหญ่เกรียงไกร เมตตามากล้นพูนทวี
โฉดชั่วสามานย์ไร้ยางอาย ต่ำทรามมิรู้คุณคน
ปีศาจใช้มาตรวัดแบบใดชั่งน้ำหนักดวงวิญญาณของมนุษย์?
คำถามนี้ทำให้กอร์นีลระลึกถึงใบหน้าหนึ่ง เจ้าของรอยยิ้ม น้ำเสียง จังหวะของลมหายใจ แสงสว่างจากผิวกายที่หลั่งรินบนหัวใจของมัน
…

สูงขึ้นไป สูงขึ้นไปอีก
จนกว่าจะเห็นทิวทัศน์กว้างใหญ่ที่ดาบชโลมเลือดร้อยสงครามได้ครอบครอง
จนกว่าจะเอื้อมถึงจันทราที่เกินมือมนุษย์จะไขว่คว้า
กอร์นีลอยู่ที่นั่น ยามที่มนุษย์ผู้นั้นสวมมงกุฎกษัตริย์ลงบนศีรษะตนเอง ยามที่แผ่นดินรูปวิหคหลอมรวมเป็นหนึ่ง มันร่อนปีกทอดกายลง ณ ข้างหน้าต่างที่คนผู้นั้นจะเปิดต้อนรับมันเสมอ

“ขอเพียงเจ้าเอ่ยปาก ไม่ว่าอยู่ห่างออกไปสักเพียงไร ข้าก็จะรีบมาหาเจ้าทันที เจ้ารู้ใช่ไหม”
“เพราะรู้ว่าจะมาอย่างไรเล่า ถึงได้ไม่เรียก”